Sztuki walki są tak stare jak byt człowieka na ziemi. Od zarania wieków ludzkość napiętnowana jest walkami o byt, zdobywanie pożywienia i przetrwania. Człowiek w początkach swojej egzystencji walczył z przyrodą, zwierzętami aż po ludzi z innych grup plemiennych. Krótko mówiąc ludzie nigdy nie potrafili żyć w pokoju. Taka sytuacja pozostała do dziś. Poprzez wieki walka towarzyszy ludzkości na całym świecie i tak już chyba niestety pozostanie.

Egipt

Relikty kultury mówią o uprawianiu walk wręcz już w czwartym tysiącleciu p.n.e. Sceny walk były inspirowane przez artystów już od 2850 r. p.n.e. (tzw. okres Starego Państwa). Walki pięściarzy i zapaśników należały do rozrywek wypełniających panowanie faraona.

Nad Nilem słynne były walki na pięści „pugilat” i zapasy „pale”. W IX wieku p.n.e. stanowiły program wychowania fizyczno-wojskowego Sparty i w XII wieku p.n.e. Macedonii. Początkowo walki pięściarzy odbywały się na gołe pięści, później owijano je nasyconymi tłuszczem rzemieniami z miękkiej wołowej skóry. Znacznie później używano twardego rzemienia na który nakładano ponadto guzy z kamienia.

Grecja

W 648 roku p.n.e. na XXXIII Igrzyskach Olimpijskich wprowadzono do programu „pankration”. Dozwolone były wszystkie chwyty i uderzenia. Używano pięści, łokci i nóg, ponadto wykręcano ręce i podcinano. Był to już swoisty rodzaj tego, co dziś nazywamy „sztuką walki”.

Indie

Wojny z Mongołami, Hunami, Muzułmanami oraz wewnętrzne konflikty pomiędzy wspólnotami były nieodłączną częścią bytu Hindusów. Pierwszą prahistoryczną nazwą hinduskich wojowników „kszatrija” była sztuka o nazwie „vairamushti”. Podlegała ona na ogromnej trudności i odporności. Praktykujący uderzali gołymi pięściami w marmurowe płyty. Poza walką, drugą nieodłączną częścią Indii była droga do wewnętrznego wyciszenia, relaksu i skupienia, zwana medytacją. Filozofia hinduska, joga i metody regulowania oddechów miały ogromny wpływ na rozwój sztuk walki w samych Indiach, a później w Chinach i na Dalekim Wschodzie.

Chiny

Usystematyzować narodziny i rozwój sztuk walki w Chinach jest bardzo trudno. W żadnym innym kraju owe sztuki nie były tak zróżnicowane w swoim pochodzeniu, jak w Chinach. Ich twórcy, mistrzowie miesiącami śledzili ruchy i zachowanie się zwierząt, na podstawie których powstawały różne style walki: węża, orła, tygrysa, kota, małpy, czapli, a nawet smoka. Pierwszą zapisaną formą walki były „jiaodi” tzw. walka w zbliżeniu, uprawiana w czasach panowania Żółtego Cesarza, przetrwała aż do III w p.n.e. Wojownicy „jiaodi” mieli na sobie hełm, na którym przymocowane były rogi, którymi należało przebić przeciwnika. Powyższa forma walki dała początek sztukom walki w Chinach. Na przestrzeni lat rozwijała się chińska sztuka walki.

Kolejny po wielu latach, rozkwit systemów i szkół walk przypisuje się losom buddyzmu. Pierwotni zwolennicy Buddy pojawili się w Chinach już w początkach II wieku p.n.e. Dopiero zaś pomiędzy IV a VII w n.e. buddyzm i jego idee zostały zaakceptowane przez społeczeństwo. Osobą z którego nazwiskiem łączy się powstanie i rozkwit chińskich sztuk walki był hinduski mnich Bodhidharmd 28 patriarcha buddyzmu. Bodhidharma wraz z grupą swoich wielbicieli osiadła w klasztorze Shaolin, co oznacza „Młody las”, położonym w prowincji Honan (początki klasztoru sięgają 495 r. n.e.). rozpoczyna on nauczanie Cz’an (jap. Zen), medytacji, uważając, że należy poddać się relaksowi, swobodnemu rozmyślaniu i odprężeniu. Bodhidharma opracował również zestaw ćwiczeń fizycznych „I-chin-ching”. Sam twórca zmarł około 530 r. n.e., ale jego dzieło było początkiem dzisiejszego kung-fu, wushu i Shaolin–ssu–kempo  - sztuki walki z Shaolin. Mnisi Shaolin byli wielokrotnie napadani, a ich klasztor burzony. W 574 r. n.e. klasztor uległ poważnemu zniszczeniu. Mnisi więcej czasu zaczęli poświęcać na praktyki wu–schu niż na rozpamiętywanie świętych sutr. Ciągłe napaści i prześladowania przekonały ich, że aby przeżyć, muszą podjąć długą drogę w przyswajaniu sztuki walki. Klasztor Shaolin stoi do dziś, jest nadal czynny, chociaż dziś jest miejscem setek turystów, sympatyków kung-fu z całego świata.

Okinawa / Narodziny współczesnego karate

Okinawa jest największą wyspą archipelagu Ryukyu, łańcucha około 60 wysp i raf koralowych. Jej powierzchnia wynosi 1200 km2. Wyspa liczy ponad 100 km długości, miejscami jej szerokość wynosi zaledwie kilka kilometrów. W pobliżu Okinawy spotykają się największe prądy morskie niosąc ze sobą silne tajfuny. Już w III wieku mieszkańcy stolicy wyspy Naha prowadzili kontakty handlowe z Chinami, a w VII wieku z Japonią. Okinawa była częstym ogniskiem zapalnym, miejscem sporów pomiędzy Chinami i Japonią. Czytając dzieje historii twierdzić należy, że ciągłe niepokoje, najazdy, wojny i burzliwe losy okinawskiego ludu oraz nakazy i ograniczone prawa mieszkańców stały się fundamentem późniejszego rozwoju sztuki tōde, karate-do, karate. Ze względu na ogrom tematu posłużę się w nim wybranymi, najważniejszymi moim zdaniem datami najistotniejszych wydarzeń zapisanych w kartach okinawskiego karate.